Nie pisałam całą wieczność, a obiecałam sobie być w tej kwestii konsekwentna.

Stylistka życia…taki wybrałam tytuł mojej strony internetowej. Dlatego, że lubię kreować własne życie i wiem, że mamy możliwość osiągnięcia tego co zaplanujemy – pod warunkiem, że będziemy konsekwentni i odpowiedzialni. Nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem – a ostatnio nic, dla nikogo zapewnie nie idzie zgodnie z planem…no może poza ‘małym procentem’, że się tak wyrażę…

Co do moich zaburzeń…szlag by to trafił. Ten cały lockdown z niczym mi nie pomógł. Na nowo zaczęłam biegać. Co prawda przybieram na wadze (ku -wcale nie – mojej radości), ale plan był taki, żeby więcej chodzić na siłownię, budować siłę i metabolizm i dać ciału odpocząć od ciągłego biegania. Bieganie zwłaszcza teraz wydaje mi się o tyle istotniejsze, ponieważ dzięki niemu mogę zaznać tej ‘wolności’. Biegnę do jakiegoś parku, na jakieś wzgórza i cieszę się słońcem, świeżym powietrzem, śpiewem ptaków. Siadam i kontempluję jak cudownie mieć tę możliwość. Z jednej strony ten cały lockdown przypomniał mi dlaczego w ogóle pokochałam bieganie – i nie chcę o tym zapominać. Planuję zakupić rower, żeby dać ciału trochę ochłonąć, a żeby wciąć móc się cieszyć tą wolnością.

Jak wcześniej pisałam, uważam, że podczas procesu powrotu do zdrowia istotne jest adresowanie przede wszystkim możliwych niedoborów w organizmie. Veganką byłam wiele lat, przez ten czas dużo trenowałam, więc potencjalnie – to czego moje ciało nie miało dostarczane – ‘zużywało się’ szybciej niż u innych osób (taka moja teoria). Jakiś czas temu na przykład zaczęła za mną chodzić wątróbka. A nigdy nie lubiłam! I to delikatnie powiedziane. Kiedyś (około 18 lat temu) wróciłam do domu i akurat mama robiła wątróbkę. Nałożyłam sobie na talerz, wzięłam kęs, niemalże zwymiotowałam – i to był ostatni raz kiedy jadłam wątróbkę. Jednakże, czasami jadłam jej malutkie kawałki w kaszance lata temu. Wtedy, jedzona z dużą ilością musztardy, jakoś mi nie przeszkadzała. Zmierzam do tego, że być może moje ciało wiedziało, że teraz ma ochotę na wątróbkę, bo jednak kiedyś, gdzieś tam w mojej diecie jej małe ilości się pojawiały…

W lutym robiłam badania krwi. Takie porządne. Chciałam zobaczyć na czym stoję. Nie zaskoczyło mnie, że wypadły dosyć średnio… Okazuje się, że mam dosyć zaawansowaną anemię. Ferrytyna, transferyna, żelazo – wszystko za niskie – o ile dobrze pamiętam…, w każdym razie, każdy z tych wskaźników sugerował poważne niedobory. Zanim się dowiedziałam nawet, że mam anemię, zaczęłam jeść wątróbkę. Ku mojemu zaskoczeniu, dosłownię pierwszy kęs zasmakował mi niesamowicie! Conajmniej ciekawe…wątróbkę jem od kilku miesięcy po kilka razy w tygodniu. W sumie około 200-300 gram tygodniowo. Uwielbiam… Kto by pomyślał…Do tego dostałam żelazo na receptę, duże dawki – 80mg. Biorę codziennie. Lekarka zasugerowała, że zajmie mi conajmniej 6 miesięcy suplementacji zanim poziomy się wyrównają… Do tego stopnia są fatalne. Niektóre inne badania też były średnie. Niektórych nie zrobiłam. Na przykład na jakieś cynki, krzem, selen itd. Tak czy inaczej, cynk i krzem biorę od grudnia… kto by się spodziewał, że teraz będzie taki hype na ten cynk…w Stanach podobno ceny poszybowały do góry jak szalone i poznikało z rynku. Zawsze wiedziałam, że mam dobrą intuicję do trendów! 🙂 I to wcale nie joke.

Tak więc biorę to żelazo, liczę na to, że ta wątróbka mi pomoże wyrównać poziomy szybciej. Bądź co bądź, prawdziwe jedzenie to co innego niż jakaś tabletka. Biorę witaminy z grupy B, kwas foliowy – ale ten w zmetylowanej formie, bo ten zwykły jest toksyczny dla organizmu. Powinnam brać witaminę D, bo poziomy poniżej poziomu… I co ciekawe, bo ja jestem osobą, która spędza każdy wolny czas na zewnątrz od lat. I zawsze te poziomy jakieś takie ubogie. Ciekawe jest, że spotkałam się z opiniami, że nie przyswoisz witaminy D jeżeli nie masz cholesterolu w diecie…No tak, jeżeli to prawda to by się zgadzało, bo cholesterolu nie jadłam od wielu, wielu lat – jeszcze przed weganizmem było kiepsko. Co tam jeszcze…Zrobiłam DXA skan na kręgosłup żeby zobaczyć czy jakieś braki są. Jeden z 4 sprawdzonych kręgów był już na poziomie osteopenii. Nie zaskoczyło mnie to. Wiem, że brak miesiączki może skutkować osteopenią. Znowu, brak żelaza może wpływać też na brak miesiączki (oprócz oczywistej restrykcji idt). O! i leptyna za niska! No to też mnie nie zaskoczyło. Leptyna jest produkowana przez tkankę tłuszczową, więc jak mamy jej za mało, albo organizm idzie w stan przetrwania, to leptyna spada. Oczywiście stąd ten tak zwany wilczy głód. I wcale nie trzeba być wychudzonym. Wystarczy przejść na zbyt restrykcyjną dietę, żeby leptyna spadła. I wtedy myślimy o jedzeniu i moglibyśmy jeść bez przerwy. Także biczowanie się za to, że niektórzy nie mogą przetrwać na diecie, albo zaraz po odrabiają straty, to żadna ujma dla charakteru i braku silnej woli – raczej źle skomponowana dieta i silny instynkt przetrwania.

Interesujące wydaje mi się, że często osoby z zaburzeniami odżywania potrafią, pomimo mechanizmów przetrwania, iść w zaparte (mechanizmy przetrwania – mam tutaj na myśli na przykład wzrost hormonu głodu, spadek hormonu nasycenia). Przeciętnie – osoba zdrowa, która pójdzie na zbyt reżimową dietę, po prostu się złamie i wróci do nawyków. Osoby z zaburzeniami mogą przez lata się trzymać swoich rytuałów pomimo tego, że ciało cierpi. Zaryzykuję stwierdzenie, że jest to sposób na radzenie sobie z innymi problemami. U mnie prawdopodobnie z emocjami i stresem. Siedzenie w tym daje mi poczucie kontroli, wyłącza zbytnią emocjonalność. Łatwiej jest ‘nie odczuwać’, niż się wszystkim stresować, odczuwać duży smutek, ból. Siedzenie w zaburzeniach odwraca uwagę od rzeczy takich jak samotność. Bo w zaburzeniach człowiek chce być sam! Ja osobiście mam tendecję do izolacji. Określam siebie jako introwertyka. Na ile to introwertyzm, a na ile zaburzenia? Jak mam momenty kiedy czuje się dobrze, to chcę więzi z ludźmi. Ludzka psychika to temat rzeka, który mnie fascynuje. Do tego zaprogramowane od dzieciństwa przekoniania, że szczupłe i chude to dobre, a grube to złe – upraszczając. W rzeczywistości, każde podświadome przekazy nas programują. W telewizji, w środowisku najbliższych. Proste rzeczy takie jak komentarze: “Fantastycznie wyglądasz!” – bo ktoś schudł, od razu daje sygnał, że dobrze wyglądam, bo jestem chuda – czyli, że jak ważę wiecej to wyglądam źle… Widzę to z lewa i z prawa… Jakiś czas temu byłam z babcią na kawie. Babcia wspomniała, że ostatnio zjadła CAŁĄ tabliczkę czekolady, bo tak jej smakowała. Że nie powinna, ale sobie pozwoliła. Na co ja się jej pytam: “no ale czemu nie powinnaś, kto Ci broni?”. Ludzie nie potrafią odpowiedzieć na takie pytania. Co strasznego się dzieje, jeżeli sobie raz na jakiś czas pozwolisz? Ale program jest tak silny, że już go nie kwestionujemy. Miałam ochotę powiedzieć: ‘ Babcia! Na Boga, masz 80 lat, ile jeszcze w życiu zjesz tych czekolad?! Co Ci ta jedna szkodzi?’ Oczywiście nic takiego nie powiedziałam :P, wyraziłam tylko poirytowanie, że to tylko czekolada i jak miała ochotę to dobrze i nie powinna mieć z tego powodu wyrzutów sumienia. To kolejny przykład jak programuje się nas. Babcia, czy kto inny, robi taki komentarz ‘Zjadłam coś dobrego, ale nie powinnam’ – i atumatycznie jest przekaz, że czegoś się jeść nie powinno. Że trzeba liczyć kalorie i uważać na to co się je. To jest wszędzie. Już ludzie nawet nie zauważają ile tego jest. Tak samo jak reklamy leków i suplementów w TVN LOL! Tv nie oglądam, ale jak kiedyś byłam w pl i oglądałam film to w przeraziła mnie ilość reklam farmaceutyków… no comments. Trzeba uważać czym się człowiek otacza i jaki kontent konsumuje.

Odnośnie metody MM, o której pisałam wcześniej. Wciąż uważam, że opychanie się junk foodem to kiepski pomysł. Nie uważam, że osoby wychodzące z zaburzeń powinny kierować się restrykcjami, ale ta metoda może okazać się pułapką. I dla mnie to tak wygląda. Człowiek chce czuć się dobrze, psychicznie i fizycznie. A nie będzie tak jeżeli będzie jadł przetworzone jedzenie non stop. Od czasu do czasu, ok. Ale problemy, których możemy sobie narobić jedząc oleje, mąki itd mogą prowadzić do kolejnych, innych problemów. Kiedy patrzę teraz na osoby, kilka miesięcy w procesie metody MM i widzę następującą sytuację: dziewczyna po raz kolejny je takiś take out, jakieś tacos czy co tam…i mówi, że boli ją brzuch, ale zje do końca, bo to normalne, że boli Cię brzuch – i wciska na siłę to żarcie z grymasem na twarzy i mówi do kamery f*ck you ED… to ja sobie myślę, ‘kobieto! To co Ty robisz to fucking up your body a nie ED’! Nasze ciała są wystarczająco inteligentne, że potrafią dać sygnały, że coś jest nie halo. Między innymi w postaci bólu brzucha, letargu po jedzeniu itd. Gdybym stosowała się do tej metody to bym wpierdzielała wszystko co ma mąkę, bo uwielbiam jakieś wypieki itd. Ale czy powinnam? Czy powinnam pomimo faktu, że moje ciało ewidentnie reaguje na takie jedzienie? Niejednokrotnie w postaci krwi… Więc wiem, że na moje jelita takie jedzenie jest fatalne. Spadki nastroju itd. Ale idąć tą ścieżką, uzależnię się od tego gówna, i spierdzielę sobie organizm jeszcze bardziej… Owszem zjedz tego pączka od czasu do czasu, nie ograniczaj kalorii absolutnie. Ale skup się na jedzeniu prawdziwego jedzenia i obserwuj po czym czujesz się lepiej a po czym gorzej. I sama wciąż mam z tym problemy. Na przykład, uwielbiam orzeczy. Ale są na tyle ciężkostrwane, a moje jelita już swoje przeszły, że mogę zjeść tylko troszkę – no ale jak się dorwę to nie ma końca. Nie jestem idealna. Teraźniejsza sytuacja mi w niczym nie pomaga (nikomu zresztą), ale chcę wierzyć, że dam radę poczuć się jeszcze dobrze w moim ciele. Metoda MM tylko w moim przekonaniu by ten proces mocno spowolniła. Może ta metoda działa na osoby, które nie mają problemów z organizem po latach zaburzeń. I jeszcze mogą jeść wszystko i nie odczuwać skutków tego. Może wtedy to miałoby więcej sensu. Bo wkońcu kiedyś jadłam przetworzone jedzenie, piłam piwo i paliłam papierosy i uchodziło mi to na sucho. Organizm jeszcze był silny i niezniszczony dietami i nadmiernymi treningami. Ale ja nie chcę się obudzić za dwa lata, z cukrzycą, chorobą serca, tachykardią i co tam jeszcze. Chce być zdrowa. Chcieć to móc mawiają :).